Η βροχή κυλούσε 
τα μάτια της γλυστρούσαν 
και το γαλάζιο τους
ανακατευόταν με το άχρωμο νερό.
Η ζωή κυλούσε 
κι έπαιζε με τα στάχυα των μαλλιών της .
Καταμεσής στην ερημιά
ένα λουλούδι κόκκινο
οιωνός
αιώνιο σύμβολο της ζώσας πνοής.
Φύσηξε άνεμος
κι ένα γαλάζιο φως
γραμμή σκίζουσα το σκοτάδι
στο μεσοφρύδι
άνοιξε την πόρτα της Σιωπής. 

                                      Η Ιωάννα του Σταυρού ήταν το ΣΩΜΑ ΤΟΥ
στη Γη.
Ακολουθούσε την τροχιά των άστρων κυκλικά
με μιά νωχελική κίνηση 
σαν να'ξερε  πως τίποτα δεν σταματά ποτέ,
πως τίποτα δεν έχει τέλος.
Αναρωτιότανε πότε η Ιωάννα θα καταλάβαινε το σκοπό του ταξιδιού της.Η ίδια, μάθαινε το σκληρό μάθημα της Γης.
Γινόταν πέτρα και χώμα,νερό και φωτιά,φως και σκοτάδι,
αέρας,πνοή.

Και γνώσεσθε την αλήθειαν
και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς.
       (Ιωαν.8.35)

                                      ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Έμεινε  ακίνητη.
Στη σιωπή της νύχτας προσδοκούσε το αδύνατο.
Οραματιζόταν τα νέα πεδία γνώσης
που η υλική πραγματικότητα κάλυπτε
με βαρειά πυκνά πέπλα, τα πέπλα της άγνοιας.
Έμεινε σιωπηλή.
Στην ακινησία της νύχτας συνειδητοποιούσε το αδύνατο.
Περνούσε μέσα από την ύλη σαν σκιά
κι έμπαινε μέσα στο φως της γνώσης. 


                                   Παραδόθηκε στον άρχοντα του φωτός
πριν παραδοθεί στον άρχοντα του σκότους.
Ο άρχοντας του σκότους εστειλε στρατιές ξωπίσω της.
Μ' αυτή πιο γρήγορη κι από τον άνεμο ξέφευγε.
Ο άνεμος καθώς περνούσε μέσα από τα μαλλιά της
της μάθαινε τα μυστικά του.
Τα δέντρα στο πέρασμά της βούιζαν.
Στο μάταιο ταξίδι της για την ελευθερία
έβρισκε κόντρα ακόμα και το φως.
Την τύφλωνε κατά καιρούς.